دوست تنهاییم

دانه به یک ریشه گفت : فصل زمستان شده خانۀ تاریک من یخ زده ، ویران شده در دل این خاک سرد دلم پریشان شده ریشه به آن دانه گفت: گریه نکن زار زار یک دوسه ماه دیگر باز بکش انتظار می دهد این برف و یخ مزدۀ فصل بهار باد از راه آمد ابر باخود آورد آسملن را با ابر ذرّه ذرّه پر کرد چادرش را دنیا برسرخود پوشید گُم شد آن بالاها نورِگرم خورشید برق زد ، رعد آمد مثل شیری غرید ابرها ترسیدند باز باران بارید خاک ، آرام آرام آبِ باران را خورد باد آمد ، هو هو ابر را با خود برد بازهم پیدا شد خنده های خورشید آسمان آبی شد باز هم گل خندید ! ...

ادهو هو می کند میزند در را به هم نیمه شب از خواب ناز با صدایش می پرم ناگهان در باز شد یک نفر پیشم نشست روی خواب چشم من او کشید آرام دست چشم های کوچکم بسته شد از ترس باد حس خوبی پرکشید گونه ام را بوسه داد گفت : از مادر نترس باد مهمان در است دست های کوچکت توی دست مادر است

...

هفت جا نفس خود را حقير ديدم نخست : هنگاميکه به پستي تن مي داد تا بلندي يابد، دوم : آنگاه که در برابر از پاافتادگان مي‌پريد، سوم : آنگاه که ميان آساني و دشوار مختار شد و آسان را برگزيد، چهارم : آنکه گناهي مرتکب شد و با يادآوري اينکه ديگران نيز همچون او دست به گناه ميزنند ، خود را دلداري داد، پنجم : آنگاه که از ناچاري، تحميل شده‌اي را پذيرفت و شکيبايي‌اش را ناشي از توانايي دانست، ششم : آنگاه که زشتي چهره‌اي را نکوهش کرد، حال آن که يکي از نقاب‌هاي خودش بود، هفتم : آنگاه که آواي ثنا سرداد و آن را فضيلت پنداشت. جبران خليل جبران ...